แม้ว่าที่นี่จะเป็นเมืองเล็กๆ สังคมไม่วุ่นวาย ไปทางไหนก็รู้จักกันหมด แต่การที่จะมีเพื่อนสนิทดีดีสักคน กลับกลายเป็นเรื่องยาก ในภาวะที่ต้องโดดเดี่ยว อ้างว้าง ยิ่งทวีความต้องการใครสักคนที่สามารถรับรู้ความรู้สึกตลอดจนบอกเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นโดยมิมีการปิดบัง ในโลกของพวกเรานั้น ความเหงามักจะเกาะกินหัวใจเสมอ MSN จึงเป็นทางออกเพื่อตามหาเพื่อนที่สามารถระบายความรู้สึกทุกอย่างให้ฟังได้ ณ ที่แห่งนี้จึงบ่อเกิดเรื่องราวที่ผูกพัน วิน คือชื่อที่เขาใช้พูดคุย ก้อง คือชื่อที่ผมใช้แทนตัวเช่นกัน เราใช้เวลาคุยกันโดยส่วนใหญ่ก็ตอนเย็น ประมาณ 3-5 ทุ่มของทุกวัน นั่นคือช่วงที่ผมใกล้จะเสร็จงาน lab เราคุยกันได้สักระยะหนึ่ง โดยที่ผมก็ไม่ได้คิดรัยมากเกินไปกว่าคำว่าเพื่อน ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่ได้คิดเช่นกัน แค่ต่างคนต่างเข้าใจและดูเหมือนจะค่อนข้างมีส่วนที่คล้ายกันซะส่วนใหญ่ เราคุยกันประมาณ 7-8 เดือน ก็มี plan ที่จะไป count down ที่ London ซึ่งผมอยากไปอยู่แล้ว ประกอบกับมีที่พัก และมีเพื่อนพาเที่ยว แม้จะไม่เคยเห็นกันมาก่อน ก็อยากเสี่ยงไป บอกตรงๆ หาโอกาสแบบนี้ยาก ครั้นจะไปเองก็ค่าใช้จ่ายคงสูง และทุลักทุเลพอสมควรหากไม่ชินเส้นทาง
และแล้ววันเดินทางก็มาถึง วันที่ 29 ธันวา เครื่องออกเช้า ก็เลยไม่ได้นอน ใช้เวลาบนเครื่องเพียง 3 ชั่วโมง ก็ถึงจุดหมาย Heathrow airport เขาบอกว่าเขาจะมารอรับ พอผมไปถึงก็มองหา เกือบชั่วโมงก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เริ่มใจไม่ดีแล้วซิเรา ก็เลยหาตู้โทรศัพท์โทรจิกซะหน่อย ยังไม่ทันได้กดเบอร์ วินก็มาถึงตัวแล้ว ขอโทษใหญ่เลยเพราะพลาดรถเที่ยวก่อนหน้านี้ พอถึงที่พัก ก็เดินทางออกมาชมตัวเมือง Reading ซะหน่อย ถ่ายรูปกับแสงอาทิตย์ยามเย็น เที่ยวห้าง Oracle แล้วก็กลับเข้าที่พักทำกับข้าวทาน
No comments:
Post a Comment